Wat een tijden. Griekenland gered. Griekenland toch niet gered. Griekenland stemt zichzelf uit de Euro, Griekenland gaat toch niet stemmen. De premier gaat weg. De premier blijt. Wat een tijden.
Duidelijk is dat de problemen in Europa verre van opgelost zijn. Het reddingspakket dat vorige week met veel trots werd gepresenteerd is slechts een doekje voor het bloeden.
Het door de Griekse premier Papandreou voorgestelde referendum komt er niet omdat we bang zijn dat de Grieken massaal tegen het pakket stemmen, waarmee alleen de optie overblijft dat Griekenland uit de Euro stapt.
Door alle commotie stijgen de rentes op Spaanse en Italiaanse staatsobligaties verder. Een Italie dat niet meer aan haar verplichtingen kan voldoen en insolvabel wordt, is het echte nood scenario, dat weer een stapje dichterbij is gekomen.
Een klein lichtpuntje in de duisternis is de verlaging van de rente met een kwart procentpunt naar 1,25 procent door de Europese Centrale Bank (ECB) gisteren. Blijkbaar is Mario Draghi een verstandig man, en durft hij verder te gaan dan zijn voorganger Trichet.
Gisteren was er dan ook die genante G20 top in Cannes, waar Sarkozy het wilde hebben over de problemen in de wereld. Helaas ging het dus vooral over Europa. Pijnlijk, pijnlijk.
De flop top is ook een teken van het afbrokkelen van de macht van Europa in de wereld. Het aandeel van de Europese economie daalt al decennia, maar krijgt door de crisis een extra duuwtje in de rug. Wie gouden jaren wil beleven moet niet in Europa zijn, maar in Azie of Latijns Amerika.
Het komende jaar zal het blijven gaan over Griekenland, Italie, en de integratie van Europa tot een fiscale eenheid. Wat een tijden.